Rozdział 25

            Nastał 20 lipca – dzień mojego wyjazdu. Większość moich rzeczy znajdowała się już w Katalonii, bo wysłałam je pocztą na adres Tello. Chłopak znalazł kilka fajnych mieszkań, ale nie chciał podejmować za mnie decyzji, więc stwierdził, że przez jakiś czas pomieszkam u niego, a potem sama obejrzę lokale i coś wybiorę.

            Przed lotniskiem El Prat czekał już na mnie samochód. Uśmiechnięty piłkarz od razu poprawił mi smętny humor spowodowany opuszczeniem ojczyzny.

- To co? Jedziemy na obiad, a potem obejrzeć mieszkania? – zapytał.

- Tak jest!

- Stęskniłem się, wiesz? – zapytał, patrząc mi prosto w oczy tuż po tym, jak złożyliśmy zamówienie w jednej z naszych ulubionych knajpek.

- Ja też tęskniłam. A jak tam twoja forma? Jesteś gotowy na nowy sezon? – upiłam łyk zimnego soku pomarańczowego.

- No jak nie jak tak? Zresztą sama się niedługo przekonasz – powiedział tajemniczo się uśmiechając.

- Cris, co ty znowu kombinujesz?

- Spokojnie, nic złego ci się nie stanie. Skoro pomieszkasz u mnie przez pewien czas, to zadbam o twoją kondycję.

- Co masz na myśli? – przymrużyłam oczy.

- Poranny jogging, słońce – wyszczerzył śnieżnobiałe zęby w przeuroczym uśmiechu.

            Po posiłku zajechaliśmy po drodze do domu piłkarza, żebym mogła zostawić tam walizkę, bo po co się z nią cały czas tłuc? Mieliśmy do obejrzenia 3 mieszkania. Dwa pierwsze były fajne, ale dopiero trzecie wywarło na mnie ogromne wrażenie.

Lokum było przestronne, lokalizacja bardzo dobra. Składało się z salonu połączonego z kuchnią i jadalnią, sypialni, łazienki, pokoju gościnnego, niewielkiej garderoby i czegoś na kształt pomieszczenia gospodarczego. A, no i oczywiście był też balkon.  Mieszkanko było kompletnie umeblowane i musiałam przyznać, że właściciel genialnie trafił w mój gust. Nie musiałam się długo zastanawiać i oświadczyłam Tello, że to jest to. Uradowani, poszliśmy dopełnić wszelkich formalności. Od poniedziałku będę mogła się wprowadzić.

- A co ty taki smutny? – zapytałam przyjaciela.

- Bo myślałem, że dłużej u  mnie pomieszkasz, a to będą tylko 4 dni…

- Ej, słodziaku, przecież i tak będziemy spędzać razem mnóstwo czasu – pogłaskałam go po ramieniu.

- Serio?

- No pewnie. Obiecałam, że będziesz miał mnie na głowie przez najbliższy rok. W końcu jesteś jedyną osobą, jaką tu znam.

- To ostatnie wkrótce się zmieni.

- Czyżby?

- Mhm. Musisz poznać moich kumpli – odpowiedział i pociągnął mnie w stronę auta.

***

            Obudziły mnie wdzierające się przez okna promienie słoneczne. Leniwie przeciągnęłam się na łóżku, odrzuciłam kołdrę, po czym wstałam i ruszyłam do łazienki. Po porannym prysznicu i ogólnym doprowadzeniu się do ładu zeszłam na dół. Krzątał się tam już Cristian. Przygotowywał nam śniadanie.

- Hej, śpiochu. – przywitał mnie cmoknięciem w policzek – Jak się spało?

- Całkiem dobrze. – uśmiechnęłam się serdecznie – A co ty tam szykujesz?

- Naleśniki. A co? Tak cię dziwi widok piłkarza w kuchni?

- Czekaj, zrobię ci zdjęcie i wyślę Larysie, bo nie uwierzy mi, że sam Cristian Tello, zawodnik Dumy Katalonii robi mi na śniadanie naleśniki – zaśmiałam się.

- Tak, a za jakieś 5 minut to zdjęcie pojawi się na Instagramie i w ciągu kolejnych 10 obiegnie cały świat.

- Wiesz, że ona nie potrafi żyć bez tego magicznego portalu.

- Czasem się zastanawiam, jak to możliwe, że wy się przyjaźnicie? Jesteście zupełnie inne!

- I właśnie dla tego tak bardzo się kochamy! Chociaż mamy kilka wspólnych cech… - zajęłam miejsce za stołem.

- Ciekawe jakich.

- Obie jesteśmy zwariowane!

- No tak, racja. Nie da się tego ukryć – postawił przede mną stos naleśników z owocami i czekoladą.

- I ja mam to wszystko zjeść?! Cris, ty mnie chyba chcesz utuczyć – zarzuciłam mu.

- Spokojnie, po śniadaniu idziemy biegać. – wziął gryza swojej „piramidki” – A wracając do tych cech…

- Uwielbiamy zakupy, jesteśmy culés, kochamy to miasto, nigdy się nie poddajemy, mamy po dwa tatuaże i po pięć kolczyków, jesteśmy w tym samym wieku, obie jesteśmy singielkami. I to by było na tyle – zakończyłam wyliczanie.

            Dalsza część posiłku minęła nam w ciszy, ale nie takiej niezręcznej. Po prostu wspólnie milczeliśmy. Umyłam naczynia, a później poszłam się przebrać. Cris już na mnie czekał.

- Tylko proszę o krótką trasę. Jestem początkująca.

- Dasz radę – puścił mi oczko.

- Cóż, jeśli nie dam rady biec, to będziesz mnie niósł z powrotem do domu – rzuciłam pewna siebie i wyszłam na dwór.

            Przebiegliśmy 8 kilometrów, a ja myślałam, że zaraz wyskoczą mi płuca i serce. Strasznie się zmęczyłam! Wydawało mi się, że jestem w dobrej kondycji, a tu…

- Wykończyłeś mnie! – walnęłam go ostatkiem sił w ramię, opadając jednocześnie na stojącą w salonie kanapę.

- Ojoj, pani inżynier nam się spociła – śmiał się ze mnie.

- Nie śmiej się! – rzuciłam w niego ręcznikiem – Za karę oglądasz dzisiaj ze mną „Ślubne wojny”, a jutro pomagasz mi w przeprowadzce. Nie słyszę sprzeciwów!

            Westchnął głęboko i udał się na górę, by wziąć prysznic. Ja najzwyczajniej w świecie nie miałam siły nawet na to. Umościłam sobie na sofie całkiem wygodne gniazdko i przysnęłam. Obudziły mnie hałasy dochodzące z kuchni.

- Co do cholery? – mruknęłam i podniosłam się z wygodnej pozycji – Cris? Co ty wyprawiasz? – zapytałam, widząc, jak Katalończyk rozbija się z garnkami w pomieszczeniu.

- Ja…? – rzekł nieśmiało – Ja…nic. Tylko chciałem ci coś ugotować na obiad, ale chyba nie jestem stworzony, by być kucharzem – zrobił smutną minkę.

- Oj, nie martw się, słoneczko. – poczochrałam jego czuprynę – A co takiego chciałeś przygotować?

- Myślałem o czymś oryginalnym, jak na przykład… spaghetti? – uniósł wysoko swoje krzaczaste brwi.

- Ok, niech ci będzie. Chodź, nauczę cię gotować – posłałam mu promienny uśmiech.

            Następne pół godziny minęło nam na pichceniu. O ile można to tak w ogóle nazwać, bo Tello prawie cały ten czas się wydurniał. A później zaczął wyjadać sos z garnka.

- Ej! Zabieraj łapska, piłkarzyku! – walnęłam go po dłoniach.

- Ale ty przecież robisz to samo! – zarzucił mi.

- Ale ja jestem kobietą, a ty jesteś piłkarzem. A to jest zasadnicza różnica. Tak więc nie dyskutuj, tylko nakryj do stołu – dałam mu kuksańca, a on natychmiast postanowił spełnić moją prośbę.

            Resztę dnia spędziliśmy wygłupiając się i oglądając seriale. Nazajutrz przed jedenastą udaliśmy się do mojego nowego mieszkania. Odebrałam klucze i zaczęliśmy wnosić moje graty, które udało się upchnąć w samochodzie Katalończyka. Cóż, musiałam przyznać, że naprawdę miałam mnóstwo rzeczy… Heh, ale od czego ma się przyjaciół?

- Czyli co? Usamodzielniasz się? – sapnął zmęczony, gdy do mnie podszedł i mocno przytulił od tyłu. Znowu te dreszcze.

- Ja się już dawno usamodzielniłam – złapałam jego dłonie i odwróciłam się tak, że staliśmy teraz twarzą w twarz.

- Mhm. Jesteś już dużą dziewczynką i nie potrzebujesz niczyjej pomocy – zaczął bawić się moimi włosami.

- Nie prawda. Czasami potrzebuję pomocy. Na przykład dzisiaj. – wyszczerzyłam się, po czym cmoknęłam go delikatnie w policzek – Dziękuję.

- Za co? – zapytał, jakby nie miał pojęcia, o co mi chodzi.

- Za dzisiaj. I tak w ogóle. Za to, że jesteś. Zawsze – wtuliłam się jego umięśnione ciało. Tak dobrze się przy nim czułam…

- Dobra, to trzeba jakoś oblać to mieszkanko. Ale jako, że ja mam pojutrze mecz i muszę być w świetnej formie…

- To tylko po piwku – dokończyłam za niego zdanie.

- Dokładnie. A odbijemy sobie na imprezie po meczu, ok? – popatrzył na mnie wyczekująco.

- Zastanowię się. – rzuciłam obojętnie, a piłkarz zaczął mnie łaskotać – Dobra, dobra! Już! Poddaję się! Zgadzam się na tę imprezę!

- No ja myślę! – zaśmiał się radośnie – A, poczekaj… - zaczął grzebać w kieszeniach – Byłbym zapomniał. – wyciągnął w moją stronę niewielki kartonik – Bilet na sobotni mecz. Proszę cię, nie odmawiaj mi – zrobił takie słodkie oczka, że po prostu nie mogłam mu się oprzeć.

- Obiecuję, że przyjdę.

- I będziesz mi kibicować?

- A jak myślisz? Pewnie, że będę, wariacie.

- Jesteś najlepsza – podniósł mnie i zaczęliśmy się kręcić w kółko.

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

***

Uporałam się i wrzucam rozdział.

Nie jestem z niego do końca zadowolona,

ale werdykt i tak należy do Was. ;)

Piszcie, co sądzicie - to mnie bardzo motywuje. :D

Niestety nie mogę obiecać konkretnej daty,

kiedy pojawi się kolejna część tej nudnej historii...

W szkole zapowiada mi się jak na tę chwilę mnóstwo nauki.

Mimo to postaram się coś naskrobać.

Urwanie głowy normalnie.

Jak nie w szkole to w domu.

I do tego jeszcze planowanie wakacji... :/

Normalnie zwariować idzie...

Dobra, kończę już narzekanie i lecę.

Papatki ;*