Rozdział 23

            Przez kilka najbliższych tygodni byłam odrobinę przygnębiona. Nie dało się ukryć tego rozstania. Jednak wiedziałam, że to najsłuszniejsza decyzja jaką tylko mogłam podjąć. To nie był związek na całe życie i tego mogłam być akurat w 100% pewna.

            Kiedy Cristian się dowiedział o całej sprawie, nalegał, żebym przyjechała do Portugalii, by odpocząć. Chciał mi nawet kupić bilet, ale nie dałam się namówić. W związku z tym, w przerwie między rozgrywkami on odwiedził mnie. Właśnie wstawiłam pranie, kiedy ktoś zapukał głośno do drzwi.

- Cris? Co? Ale jak to? – wydukałam, widząc w drzwiach Katalończyka.

- Też się cieszę, że cię widzę – rzucił z przekąsem.

- No przecież wiesz, że się cieszę! – wskoczyłam na niego – Tylko nie mam pojęcia, co ty tutaj robisz? – popatrzyłam prosto w te cudowne, brązowe oczęta.

- Mam przerwę w rozgrywkach i postanowiłem w końcu do ciebie przyjechać – wyszczerzył się w uśmiechu.

- Mmm, czyżbyś się za mną stęsknił, piłkarzyku? – odwzajemniłam się tym samym.

- Za tobą? Nigdy w życiu! – zaśmiał się, a ja pacnęłam go w ramię – Ej, jestem ważny dla drużyny, więc musisz na mnie uważać – zrobił smutną minkę.

- Och, chodź tu, zrobię ci gorącą czekoladę, chcesz?

- No pewnie – rzekł  z entuzjazmem małego dziecka.

            Pobiegł za mną do kuchni. Usiadł na blacie i zaczął się we mnie wpatrywać.

- Coś nie tak? – byłam zdezorientowana.

- Nie, czemu? – nie zaprzestał swej czynności.

- Bo mi się tak przypatrujesz.

- Wiesz, że jesteś śliczna? – uśmiechnął się zawadiacko.

- Przestań, bo się jeszcze zaczerwienię. – pacnęłam go w kolano – Chodź, czekolada gotowa.

            Całe popołudnie i wieczór spędziliśmy przed telewizorem, śmiejąc się i wygłupiając. Boże, jak ja się za nim stęskniłam! Za nim, za tym jego pięknym, gorącym ciałem, cudownymi oczami, delikatnym dotykiem i czarującym zapachem męskich perfum. Mocno się w niego wtuliłam i prawie zasnęłam. Nagle coś sobie uświadomiłam.

- Tello, ty nigdy nie przyjeżdżasz, jeśli nie masz mi do powiedzenia czegoś bardzo ważnego – wypaliłam.

- Co? – przetarł oczy. Chyba też się zdrzemnął – A, no tak – zarumienił się.

- W taki razie słucham – wtuliłam się w jego tors.

- Wiesz, że FCB ma bana na okienko transferowe i nie można nikogo pozyskać?

- No tak, coś mi się obiło o uszy – ziewnęłam.

- Dzwonił do mnie tydzień temu Enrique i byliśmy na spotkaniu…

- I…? – próbowałam wyciągnąć z niego najważniejszą część.

- I po tym sezonie wracam – uśmiechnął się do mnie perliście.

- Żartujesz? – oderwałam się od niego i patrzyłam jak na idiotę.

- Jakżebym śmiał.

- Cris, tak się cieszę! – rzuciłam się mu w ramiona, a kiedy dotknął moich pleców, moje ciało znów przebiegł dreszcz – podobny do tych, które odczuwałam w Portugalii i Katalonii.

            Piłkarz został u mnie na 5 dni. W związku z tym postanowiliśmy się sobą nacieszyć. Chodziliśmy do kina, na kręgle albo po prostu oglądaliśmy głupawe filmy czy seriale. Musiałam przyznać, że świetnie się z nim bawiłam. Bardzo ciężko było nam się rozstać, ale cóż poradzić? Tello musiał wracać na treningi. Moja przerwa w nauce też już się skończyła.

- To kiedy mnie odwiedzisz, piękna? – zapytał spakowawszy walizkę.

- Nie mam pojęcia, przystojniaku. – a widząc jego niezadowolenie, podeszłam do niego, zarzuciłam mu ręce na kark i mocno przytuliłam – Dobrze wiesz, że chciałabym jak najszybciej, ale obawiam się, że może to nastąpić dopiero w wakacje… - wysapałam mu w ramię.

- Tego się obawiałem… - pogłaskał mnie delikatnie po włosach – Meli, ja tam tęsknię za tobą jak głupi, wiesz?

- A ty myślisz, że ja nie odczuwam tęsknoty?

- Wiesz Meli, a może byś się tak przeprowadziła, co? – popatrzył mi w oczy – Do Barcelony. Ja wracam już w czerwcu.

- Żartujesz? – a widząc jego poważną minę, stwierdziłam – Nie żartujesz. Cris, ja nie mogę tak po prostu wyjechać, zostawić rodziny, rzucić studiów.

- To może alternatywą mogłaby być wymiana studencka?

- Sama nie wiem – pokręciłam głową.

- Obiecaj, że to przemyślisz.

- Dobrze. A teraz chodź, bo się spóźnimy na lotnisko – słabo się uśmiechnęłam.

***

            Kompletnie nie mogłam skupić się na zajęciach. Cały czas chodziły mi po głowie słowa wypowiedziane przez Katalończyka. Może faktycznie wymiana byłaby dobrym pomysłem? Ale to poważna decyzja i nie mogłam pozwolić, żebym ją podjęła pod wpływem chwili i emocji.

- Larka, i co ja mam teraz niby zrobić? – pytałam zrezygnowana.

- To ty musisz wiedzieć czego chcesz. – przyznała blondwłosa piękność – Ale mogę pomóc ci w rozważeniu plusów i minusów. Najpierw musisz mi powiedzieć, co jest między wami?

- Między nami? – udawałam, że nie wiem co miała na myśli.

- Tak. Między tobą a Tello. No przecież widzę, że coś iskrzy – drążyła.

- Na początku to była zwykła przyjaźń, tak mi się przynajmniej wydawało. Ale teraz? Jestem cholernie szczęśliwa, kiedy jest obok mnie. Wtedy świat wokół nie istnieje. Jesteśmy tylko my. Ufam mu, jest dla mnie oparciem…

- Mel? Czy ty się zakochałaś? – wyszczerzyła się jak głupia.

- Możliwe… - szepnęłam.

- A on coś do ciebie…? – rzuciła nieśmiało.

- Nie mam pojęcia – westchnęłam i schowałam twarz w dłoniach.

- Dobra, koniec smętów. Idziemy na zakupy!

- Moja szafa już się ledwo domyka – marudziłam.

- Nie wykręcisz się. Bierz torebkę i lecimy. Zamawiam taksówkę – powiedziała i tak też zrobiła, a ja nie miałam innego wyjścia, jak tylko się zgodzić na jej propozycję.

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

***

Witam, witam! :D

No i mamy kolejny rozdział.

Podoba się?

Obiecałam Cristiana i jest. Na sekundę zniknie, ale spokojnie - to będzie tylko jeden rozdział ;)

Więc pewnie się już domyślacie, co będzie dalej...

Nie myślcie jednak, że to jest już końcówka opowiadania.

O, nie! Jesteśmy zaledwie w połowie! ^_^

Piszcie, co sądzicie, robaczki. ;*

Za 9 komentarzy dostaniecie szybko kolejny rozdział. ;)

Do napisania. <3