Rozdział 19

            Założyłam na siebie szybko koronkową różową sukienkę bez ramiączek, dorzuciłam do tego pasujące koturny, chwyciłam torebkę i szybko wybiegłam z mieszkania, żeby się nie spóźnić.

Byłam umówiona w restauracji z Błażejem. Dokładnie pół roku temu się zeszliśmy i postanowiliśmy to uczcić.

            Kolacja minęła nam w miłej atmosferze. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym – jak zwykle. Ale to był dopiero początek atrakcji. Następnie wybraliśmy się  na romantyczny spacer pięknie oświetlonymi alejkami. Szliśmy przytuleni i wpatrzeni w siebie. Przy nim mogłam się odprężyć, odpocząć, zapomnieć o problemach, uczelni, o wszystkim. Dawał mi poczucie bezpieczeństwa i poniekąd stabilizacji. Wieczór zakończył się w moim mieszkaniu. Blondyn mnie odprowadził, ja go zaprosiłam do środka, zaczęliśmy się całować bez opamiętania, aż skończyliśmy w łóżku. Dla nas obojga był to pierwszy raz.

***

            Wszystko układało nam się wręcz idealnie. Błażej był słodki, kochany, czuły. Spędzaliśmy ze sobą mnóstwo czasu. Czasem u siebie nocowaliśmy. Mój chłopak wspomniał coś nawet o wspólnym mieszkaniu, ale ja szybko ukróciłam temat – nie byłam jeszcze na to gotowa.

***

- No dajesz, dajesz! Podaj do Benzemy! Ty ośle cholerny! – mój chłopak darł się tak na telewizor już od jakiejś godziny. Siedzieliśmy razem na kanapie i oglądaliśmy El Clásico. Ubrani jak prawdziwi kibice – ja w koszulce FC Barcelony, a on Realu Madryt (pewnie się tego nie spodziewaliście, ale cóż – takie życie).

- Błażej, daj im spokój. Nie widzisz, że Pepe już siły nie ma – zaśmiałam się, a on zmierzył mnie wzrokiem.

- Ty się cieszysz, bo zostało 10 minut do końca, a jest 3:0 dla was. Muszą przecież coś strzelić… - marudził.

- Nic nie muszą. – pokazałam mu język – A od twojego krzyczenia na pewno nie zaczną grać lepiej. Na pewno nie Laluś.

- Ciii… Dajesz, James!

- Daj spokój, był na spalonym – powiedziałam, a po chwili sędzia liniowy uniósł chorągiewkę.

- Ale minimalny – denerwował się z minuty na minutę coraz bardziej.

- Ale był. Z sędzią możesz sobie dyskutować, ale ze mną nie – puściłam mu oczko i pocałowałam w policzek.

            Niedługo po tym arbiter zakończył spotkanie. Duma Katalonii wygrała w Madrycie. Cudownie! Widziałam smutną minę blondyna, więc wgramoliłam się na jego kolana, siadłam okrakiem i zaczęłam namiętnie całować.

- Już lepiej? – zapytałam nadal trzymając jego twarz w dłoniach.

- Zdecydowanie. – cmoknął mnie w zagłębienie między obojczykami i mocno przytulił – Kotek, obiecaj mi jedno, ok?

- To zależy co – uśmiechnęłam się.

- Nie mówię, że już, ale że pewnego dnia pobierzemy się i stworzymy taką prawdziwą rodzinę – patrzył mi głęboko w oczy, a mnie kompletnie zatkało.

- Ale Błażej…

- Kotek, nie oświadczam ci się w tym momencie, ale chcę, żebyś wiedziała, że mam wobec ciebie poważne zamiary i chcę, żebyś była w przyszłości moją żoną i matką moich dzieci. Kocham cię, skarbie.

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

***

No i mamy obiecany kolejny rozdział...

I jak? Podoba się? :D

Chyba Was nieco zaskoczyłam końcówką?

A mam jeszcze dwie sprawy z Błażejem w zanadrzu. :p

A co to będzie?

Wszystko wyjaśni się w przeciągu trzech najbliższych rozdziałów.

Mam już przygotowane, więc...

Czekam na Wasze reakcje. :)

Im więcej komentarzy, tym częściej będą się pojawiały rozdziały.

Co Wy na to?

Piszcie, co sądzicie ;)

Jeśli pojawi się dziś 8 komów, rozdział dodam jutro rano.

I dziękuję za wczorajszą aktywność. :D

Buziaczki, robaczki ;*