Rozdział 20

            Pewnego październikowego dnia siedziałam sobie spokojnie na wykładzie, kiedy z głośników usłyszałam, że po zajęciach mam się zgłosić do sekretariatu. Nie miałam pojęcia, o co chodziło. Przecież niczego nie przeskrobałam w ostatnim czasie.

- Coś się stało? – zapytała Magda – kumpela z wydziału.

- Nie mam pojęcia, czego oni ode mnie mogą chcieć.

- Może chodzi o tę trójkę od Masłowskiego? No wiesz, u ciebie taka ocena jest raczej niespotykana – zaśmiałyśmy się z jej pomysłu.

- No to się doigrałam. Pewnie dziekan chce mnie wywalić – zażartowałam.

- Chodź, pójdę z tobą. Może wtedy dziekan nie pożre cię żywcem – złapała mnie pod rękę i udałyśmy się w wyznaczone miejsce.

- Dzień dobry, pani Mario. Miałam się zgłosić po zajęciach… - zaczęłam niepewnie.

- Dzień dobry, słoneczko. Tak, wiem. Już przynoszę. – posłała mi promienny uśmiech, po czym wyszła do pomieszczenia obok i wróciła z ogromnym bukietem róż – Proszę.

- Co? Ale jak to? One są dla mnie? A ja już myślałam, że coś przeskrobałam – byłam wyraźnie zdziwiona zaistniałą sytuacją.

- Dla ciebie, dla ciebie. Tam w środku masz liścik. Taki facet to skarb – puściła mi oczko.

            Sprawdziłam karteczkę, o której mówiła starsza pani i jakżeby inaczej? Dzisiaj jest rocznica naszej pierwszej prawdziwej randki. Ale czegoś takiego się po nim nie spodziewałam. W końcu nigdy nie był jakiś bardzo romantyczny. Cieszyłam się do tego bukietu jak głupi do sera. I dopiero, gdy Madzia mnie szturchnęła, zorientowałam się, że jesteśmy już przed uczelnią. W oddali zobaczyłam mojego Błażejka opartego o samochód. Natychmiast pożegnałam się z koleżanką i pobiegłam tam. Wskoczyłam na niego i oplotłam nogami w pasie. Najwidoczniej mu się to spodobało, bo zaczął mnie namiętnie całować. Po chwili się od siebie oderwaliśmy. Spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Chciałem zobaczyć twoją reakcję, więc przyjechałem po ciebie. Ale chyba nie tylko ja postanowiłem na ciebie poczekać – rzekł wskazując głową na siedzącego na schodach Darka – kumpla z czasów gimnazjum, którego spotkaliśmy ostatnio w pubie.

- On? Daj spokój. Wie, że mam chłopaka.

- Co nie zmienia faktu, że cały czas się na nas gapi – dodał poirytowany.

- To niech sobie popatrzy – dodałam zalotnie i namiętnie wpiłam się w jego usta, zarzuciłam ręce na jego karku, nadal trzymając kwiatki, a on czule objął mnie i umieścił ręce na biodrach. Zatraciliśmy się w sobie po raz kolejny…

***

            Wszystko w moim życiu prywatnym i „zawodowym” wróciło na odpowiednie tory. Nauka szła mi świetnie, a z Błażejem układało nam się jeszcze lepiej. Oboje byliśmy szczęśliwi, ale komuś w końcu udało się przerwać tę sielankę.

- Kotek? – zapytał mój chłopak wychodząc z łazienki i wycierając głowę ręcznikiem.

- Tak?

- Jutro gramy mecz – uśmiechnął się uroczo.

- No przecież wiem. I co w związku z tym?

- Skoro mecz jest na miejscu, nie masz żadnego egzaminu, a pogada ma być ładna, to tak sobie pomyślałem, że mogłabyś wpaść na trybuny i pooglądać swojego przystojnego chłopaka…

- To zależy.

- A od czego?

- A od tego, czy mój chłopak postara się na tym meczu – uniosłam w górę brew.

- Kotek, ja się zawsze staram. A zwłaszcza kiedy mi kibicujesz – pogładził mnie po ramieniu.

- No to w takim razie przyjdę – uśmiechnęłam się do niego szeroko.

            Błażej przysunął się do mnie bardziej i złączył nasze usta w długim, namiętnym pocałunku. Powoli zaczęliśmy się pozbywać naszych ubrań. Przenieśliśmy się do sypialni. Blondyn był bardzo delikatny.

***

            Nad ranem obudził mnie czuły dotyk na moim idealnie płaskim i delikatnie umięśnionym brzuchu. Po chwili poczułam pocałunek na moim nagim ramieniu. Odwróciłam się w jego stronę.

- Hej, kotek – przywitał mnie promiennym uśmiechem.

- Hej – odpowiedziałam, przeciągając się.

- Wyspałaś się?

- Mhm. Jestem w pełni gotowa na dzisiejszy mecz.

            Koło czternastej udałam się na pobliski stadion i zajęłam miejsce na trybunach, Zjawiłam się w samą porę, bo chwilkę później piłkarze już wychodzili na boisko. Wśród nich wypatrzyłam mojego partnera i…. Chwila, moment! Co? To naprawdę oni? Nie, chyba coś mi się musiało przywidzieć. Przecież to do cholery niemożliwe! A jednak. Odwrócili się i dojrzałam na ich plecach nazwiska. Teraz miałam stuprocentową pewność. W drużynie przeciwników grali Darek i Miro. Miro był moim pierwszym chłopakiem, ale to nie było nic poważnego – ot takie sobie szczeniackie zauroczenie. Dobra, skup się na meczu, dziewczyno!

            Pierwsza połowa skończyła się 1:1. Spotkanie nie było zbyt emocjonujące, ale w końcu to nie są zawodowcy. Jednak w 70. minucie sprawy przybrały zupełnie inny tok. Błażej podał piłkę koledze, który był na lepszej pozycji, a po chwili runął jak długi na murawę. Daro go brutalnie sfaulował. Nie miałam pojęcia, co tam się działo. Mój chłopak podniósł się i podszedł do niego. Obaj żywo gestykulowali. W końcu Błażi przyłożył z całej siły mojemu dawnemu kumplowi. Podbiegł do nich Miron i próbował rozdzielić wściekłych graczy. Zaraz za nim pojawił się tam sędzia, pokazujący 2 czerwone kartki. Obaj mieli zejść z boiska.

- Czy wyście obaj zdurnieli?! – wydarłam się, zmierzając w ich kierunku po zakończeniu meczu.

- To ten debil mnie sfaulował! – warknął mój chłopak.

- A ten idiota mi przyłożył!

- Ty wiesz, co on mi powiedział?

- No co takiego? – zapytałam wkurzona.

- Że nie jestem ciebie wart i powinnaś być z Mirem albo z nim!

- Co?! – krzyknęłam, odwracając się w stronę Dara.

- No co? Prawdę mu powiedziałem.

            Wymierzyłam mu siarczysty policzek. Nagle ktoś objął mnie mocno w pasie i od niego odciągnął. Odwróciłam się niepewnie, czując czyjś przyspieszony oddech. Momentalnie zatonęłam w jego zielonych oczach.

- Zostaw ich, bo jeszcze zrobisz im jakąś krzywdę – uśmiechnął się do mnie blondyn.

- Masz rację. Z tobą – wskazałam palcem Błażeja – pogadam sobie później, a ty – teraz na Darka – uświadom sobie w końcu, że nic do ciebie nie czuję. Daj nam spokój i raz na zawsze spieprzaj z mojego życia. Idę sobie.

- Kotek, to może ja cię odwiozę? – zapytał z troską w głosie mój partner.

- Nie, dziękuję. Przyjdź wieczorem, to pogadamy.

- No, ok.

- Wiesz, jak chcesz, to ja mogę cię odwieźć – zaproponował mój były.

- Chętnie – posłałam mu najładniejszy uśmiech, na jaki było mnie w tym momencie stać.

            Miron odwiózł mnie do mieszkania, więc postanowiłam zaprosić go na kawę. Zgodził się. Siedzieliśmy sobie i wspominaliśmy stare czasy. Śmialiśmy się z naszych znajomych, z różnych naszych wybryków. Przy nim znów poczułam się jak piętnastolatka. Szczęśliwa piętnastolatka.

            Chłopak bardzo dobrze mnie znał widział, że coś mnie trapi. Wcześniej nie odważył się poruszać tematu meczu i tego co tam zaszło. Jednak postanowiłam mu wszystko powiedzieć. Nie ukrywam, że wyraźnie mi ulżyło.

- Darek to debil. – uznał po chwili namysłu – I co on myślał? Że rzucisz mu się na szyję i będziecie żyć długo i szczęśliwie?

- Daj spokój. On nigdy nie miał u mnie szans. Ty byłeś bezkonkurencyjny.

- Dobrze nam razem było – westchnął.

- Tak – uśmiechnęłam się na samo wspomnienie jednego z naszych wspólnych wieczorów.

- Melisa, jesteś szczęśliwa? – zapytał i popatrzył mi prosto w oczy. Czułam jak jego wzrok przeszywa mnie na wylot.

- Tak – wydusiłam z siebie w końcu.

- To dobrze. Wiesz, że zawsze chciałem tylko twojego szczęścia – bardziej stwierdził.

- To tak jak ja twojego. Szkoda, że nie udało nam się odtworzyć naszej przyjaźni.

- Szkoda też, że nasz związek się rozpadł z tak błahego powodu. Ale cóż poradzić. Ja się chyba już będę zbierał… - powiedział, kiedy nagle ktoś zadzwonił do drzwi.

- Pójdę otworzyć – rzekłam. W drzwiach stał Błażej.

- Cześć. – powiedział – Przyszedłem, ale widzę, że masz gościa, to nie będę wam przeszkadzał – rzucił ironicznie.

- Och, daj spokój. Nie zachowuj się jak małe dziecko – pociągnęłam go za koszulkę do salonu.

- Na mnie już czas. Cieszę się, że mogliśmy się spotkać i pogadać – pożegnał się ze mną mój były. Uścisnęłam go, pocałowałam w policzek i powiedziałam:

- Do zobaczenia, Miro.

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

***

Obiecałam i jest! To już 20 rozdział!! :D

I jak? Mnie się tak niezbyt ten kawałek podoba,

ale micha mi się cieszy na myśl o kolejnych dwóch. :p

Wytrzymacie, prawda?

Rozdział 22 zakończy pewną część tego opowiadania.

I chyba nie będzie to najlepsze zakończenie.

Ale ciii.... Ja nic nie mówiłam. ;)

Wszystkiego dowiecie się w swoim czasie.

A teraz, korzystając ze sposobności, chciałabym Wam złożyć życzenia:

Żeby Wielkanoc w tym roku, 

przyszła z sukcesem u boku.

Aby żyło się Wam zdrowo, 

prywatnie i zawodowo. 

Wielu, wielu chwil radosnych 

i cudownej, ciepłej wiosny.

Buziaki ;*

A co do następnego...

Cóż, jeśli pojawi się sporo komentarzy,

to może jeszcze w Święta coś dodam? :D

Motywujcie mnie, robaczki <3