Rozdział 24

            Po kilku tygodniach było już u mnie lepiej. Skupiłam się na zajęciach i egzaminach, kolokwiach. Oczywiście nadal utrzymywałam regularny kontakt z Cristianem. Na początku nalegał na mój przyjazd, ale po jakimś czasie w końcu sobie odpuścił. Najwidoczniej nie chciał na mnie niczego wymuszać.

            Pewnego dnia czekałam po wykładzie na koleżankę i wtedy rzuciła mi się w oczy pewna ulotka. Dotyczyła programu ERASMUS+ – wymiany studenckiej. Szybko ją przekartkowałam. Dotarłam do strony przeznaczonej dla mojego kierunku. Takie tam ogólne informacje, a poniżej lista szkół partnerskich. Wśród nich Uniwersytet Kataloński. Moje serce zaczęło bić szybciej. Jedyne co słyszałam, to jeden wielki szum. Nie zauważyłam nawet, kiedy zjawiła się obok mnie Olka.

- Halo, ziemia do Melisy! – machała mi dłońmi przed oczami.

- Co? A…tak. Przepraszam, zamyśliłam się.

- Składasz podanie? – spytała wskazując ulotkę, którą trzymałam.

- Sama nie wiem.

- Czemu? To całkiem fajna sprawa. Moja kuzynka była we Francji i bardzo sobie chwaliła. Musisz się pospieszyć, bo termin składania dokumentów mija w piątek, a dziś już wtorek.

- Przemyślę to jeszcze – uśmiechnęłam się.

- Jak tam sobie chcesz, ale weź potrzebne dokumenty z sekretariatu jak najwcześniej, tak na wszelki wypadek – puściła mi oczko.

***

            Tej nocy nie mogłam zasnąć. Biłam się z myślami. O 3:15 podjęłam ostateczną decyzję. Wstałam z łóżka, zapaliłam lampkę w salonie i usiadłam przy stole. Sięgnęłam po torebkę, z której wyciągnęłam teczkę. Otworzyłam ją i ślepo zagapiłam się na dokumenty. Wzięłam czarny długopis i zaczęłam wypełniać kolejne rubryczki. Szybko się uwinęłam z tymi formalnościami i nareszcie z ulgą opadłam na legowisko. Przykryłam się cieplutką kołderką i odpłynęłam do krainy Morfeusza.

            Zajęcia miałam dopiero na 12:00, więc mogłam spokojnie się wyspać. Bardzo mi się to przydało. Dawno nie byłam tak zrelaksowana. I szczęśliwa zarazem.

            Zjadłam jajecznicę z kiełbaską, papryką, pomidorem i szczypiorkiem, wypiłam kawę i udałam się na uczelnię. Było wcześnie, toteż postanowiłam odwiedzić sekretariat oraz zostawić tam wypełnione zgłoszenie.

- Jednak? – zapytała pani Maria.

- Tak. – uśmiechnęłam się szeroko – W końcu raz kozie śmierć.

- Jestem pewna, kochana, że nie pożałujesz tej decyzji. Tak samo jak jestem pewna, że się dostaniesz.

- Skąd ta pewność? – uniosłam brwi.

- Bo masz najlepsze oceny na wydziale. No i certyfikaty językowe też przemawiają za twoją kandydaturą.

            Rozpierana radością popędziłam na wykład profesora Mączki. Dzień minął mi jak z bicza strzelił. Stwierdziłam, że powiem o wszystkim Crisowi dopiero, kiedy będzie już wiadomo, czy się zakwalifikowałam do projektu. Nie chciałam wzbudzać w nim niepotrzebnej nadziei.

***

- Meli, jest już wywieszona lista! Chodź szybko! – złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę tablicy ogłoszeń.

- Olka, spokojnie. Oderwiesz mi rękę i wtedy to już na pewno nigdzie nie wyjadę – śmiałam się z niej.

- Śmiej się, śmiej. – zrobiła dramatyczną pauzę – Dostałaś się!

- Co?! Odsuń się, muszę to sama zobaczyć.

            Nie wierzyłam własnym oczom. Na liście faktycznie widniało moje nazwisko. Nie mogłam pohamować radości i zaczęłam skakać jak szalona. Wtórowała mi w tym Aleksandra. Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteśmy jakieś nienormalne!

- Musimy to oblać. Zapraszam na drinka.

- Z tobą zawsze – zgodziła się.

***

            O ósmej wieczorem byłam już w domu. Wypiłyśmy po dwa drinki, więc nie byłam pijana. Wykąpałam się i, gdy wyszłam z łazienki, usłyszałam dzwoniący telefon. Zerknęłam na wyświetlacz. Powiem mu – pomyślałam i odebrałam połączenie.

- No hej, przystojniaku. Co tam?

- Hej, Meli. U mnie wszystko w porządku, a co ty taka wesoła jesteś?

- Ty też zaraz będziesz. – zapewniłam go – Muszę powiedzieć ci coś bardzo, ale to bardzo ważnego.

- Ok… - odrzekł niepewnie.

- Szukaj mi mieszkania. Najlepiej niedaleko Uniwersytetu Katalońskiego – uśmiechnęłam się sama do siebie na tę myśl.

- Jak to? Nie rozumiem. Możesz mi to jakoś wytłumaczyć?

- Dostałam się na wymianę i od października będę studiowała w Barcelonie.

- Serio? – wydawał się być równie podekscytowany jak ja – To kiedy przyjedziesz?

- Myślę, że w lipcu.

- Już się nie mogę doczekać – powiedział.

- Zobaczymy ile dasz radę ze mną wytrzymać. Będziesz miał mnie na głowie prawie przez cały rok.

- Dam sobie jakoś radę – był pewny siebie.

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

***

Miało być po 9 komentarzach,

ale jako że nie ma opcji, abym dodała rozdział jutro...

to macie go dzisiaj :D

Zadowolone z takiego obrotu spraw?

I mam dobrą (chyba) wiadomość.

A mianowicie od teraz rozdziały powinny być nieco dłuższe.

No to ja lecę do kina, hehe ;)

Dacie radę z 9 komentarzami?

Jeśli tak, to w niedzielę pojawi się 25 rozdzialik. :p

Buziaki ;*