Rozdział 9

            Noc minęła mi dosyć niespokojnie. Śnił mi się Błażej – mój były chłopak. Musiałam przyznać, że za nim tęskniłam. Zerwaliśmy stosunkowo niedawno, bo kilka dni przed moim wyjazdem, ale nie układało się już od paru miesięcy. Przygotowania do matury, natłok zadań spowodował, że nie mieliśmy dla siebie czasu. Do tego dochodziły jeszcze jego treningi. Odzwyczailiśmy się od siebie jako od bycia parą. Nieważne. Nie miałam ochoty się nad sobą użalać.

            Po śniadaniu zaczęłyśmy się pakować. Zostawiłyśmy sobie tylko ciuchy na jutrzejszą podróż i wieczorny mecz. Popołudniu po raz ostatni przeszliśmy się do Park Güell. To piękne miejsce na zawsze pozostanie w mojej pamięci… i na zdjęciach z Insta Larysy. Serio, ona była chyba uzależniona!

Spacer po plaży, ostatnia kąpiel w morzu. Tak nam minął cały dzień. Wielkimi krokami zbliżało się piłkarskie wydarzenie i nasz wylot. Kiedy pojawiliśmy się w hotelu, recepcjonistka wręczyła mi kopertę. Uśmiechnęłam się i podążyłam do „101”. Dopiero tam ją otworzyłam. Cristian przysłał nam bilety. Jak zobaczyłam numery miejsc, o mało nie zemdlałam. Mieliśmy siedzieć tuż za barierką, przy samym boisku! Cieszyłyśmy się jak głupie.

            Godzinę później staliśmy już przed wejściem na stadion. Podałam ochronie wejściówki i udaliśmy się we wskazane miejsce. Niedługo po tym mecz się zaczął. Emocje były niesamowite. Przed zejściem w połowie meczu, Cris do nas pomachał. Tak – wyszedł dzisiaj w pierwszym składzie i radził sobie tak dobrze, że byłam pewna, iż Enrique go nie ściągnie z boiska. I miałam rację. Mój przyjaciel zagrał całe spotkanie. I zdobył 2 bramki. Miał też na koncie 2 asysty. W końcu wygraliśmy 6:0. Zaraz po zejściu piłkarzy, dostałam SMS’ a. Tello napisał, że ochroniarz wyprowadzi nas innym wyjściem, żeby moi towarzysze nie musieli długo czekać. A on sam będzie tam na mnie czekał. Czułam dziwne poruszenie, czytając tą wiadomość.

            Chwilę później, nie wiadomo skąd, wyrósł przed nami „goryl”. Moi kumple byli lekko zdezorientowani, myśleli, że coś zbroili, ale szybko im wytłumaczyłam, o co chodzi. Trzeba było przyznać, że udali się za mięśniakiem z nieukrywaną radością i ulgą. W końcu nie trzeba było stać długo w kolejce do wyjścia.

Gdy oni wychodzili, nagle usłyszałam głośne kroki. Obróciłam się i zauważyłam mojego Katalończyka. Chwila… Przecież to nie jest „mój” Katalończyk. Dziewczyno, co się z tobą dzieje?! Brunet posłał mi szeroki uśmiech. Niewiele myśląc, podbiegłam i wskoczyłam na niego, oplatając moje nogi wokół jego pasa.

- A czym sobie zasłużyłem na tak miłe powitanie? – uściskał mnie mocno, uniemożliwiając mi tym samym ruch. Jednak w końcu udało mi się z powrotem znaleźć na podłodze.

- Świetną grą, bramkami, tym, że jesteś, tym, że ja jutro wyjeżdżam… Mam wyliczać dalej?

- Nie musisz. – uśmiechnął się – Naprawdę podobałem ci się dzisiaj? No wiesz, na boisku… - zarumienił się.

- Tak. Uważam, że jesteś świetnym piłkarzem – posłałam mu najpiękniejszy uśmiech, na jaki tylko byłam w stanie się zdobyć.

- Przejdziemy się? – zapytał, po czym chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę wyjścia.

            Kilka minut później znajdowaliśmy się już na plaży. Siedliśmy na jednej ze skał i oglądaliśmy zmierzające ku morzu słońce. Milczeliśmy, aż w końcu Cristian przerwał tę ciszę.

- Melisa, a ty w ogóle chcesz wracać do Polski? – patrzył przed siebie.

- Wiesz, to jest bardziej skomplikowane niż sądzisz – wycedziłam w końcu.

- Czemu? Skoro chcesz zostać, to ja ci pomogę. Poszukalibyśmy jakiegoś lokum… - rozkręcał się, ale mu przerwałam.

- Cristian, zakochałam się w tym mieście, ale w Polsce mam rodzinę, przyjaciół, dom. A wkrótce zaczynam studia. No chyba, że mnie nie przyjmą – zaśmiałam się.

- Nie rób mi nadziei. Na pewno cię przyjmą. – powiedział ze smutkiem i mnie mocno przytulił – Szkoda, że musisz wracać.

- Będzie mi cię brakowało.

- Mi ciebie bardziej. Ty masz Larę i tych dwóch.

- A ty masz chłopaków i Carlotę.

- Ale to nie to samo. Jesteś dla mnie ważna, wiesz? – spojrzał na mnie tymi cudnymi, czekoladowymi oczami, a ja pomyślałam, że mogłabym już tu zostać na zawsze, byleby on był ze mną…

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

***

Witam moich kochanych czytelników! :D

Eh, wiem, że mogliście spodziewać się

dłuższego i ciekawszego rozdziału, za co serdecznie przepraszam... :/

Jednak jest on poniekąd zakończeniem

pewnego etapu tego opowiadania.

Akcja nieco zmieni swój bieg

i może ktoś będzie zaskoczony wypadkami,

ale proszę, nie miejcie mi za złe tego, co zrobię. ;)

Jednocześnie myślę, że kilka kolejnych wpisów

będzie podobnej długości co ten,

lecz później powinniśmy się rozkręcić, hehe. :p

Bardzo proszę WSZYSTKICH, którzy to kiedykolwiek czytali,

żeby zostawili po sobie ślad w postaci komentarza.

Wtedy wiem, że jest dla kogo pisać i nie popełniłam błędu,

zakładając tego bloga.

Czekam na Wasze opinie. ;*

Buźka i do następnego <3

PS Macie takie ociupinkę romantyczne zakończenie rozdziału. ;*