Rozdział 41

            Od kilku dni praktycznie nie wychodziłam z domu. To choróbsko nie dawało mi spokoju. Siedziałam i usiłowałam się przygotowywać do obrony. W piątek po południu ktoś zadzwonił do drzwi. Poprawiłam włosy i otworzyłam. Ku mojemu zdziwieniu na wycieraczce stał kosz z bukietem białych róż i małą karteczką.

Kochanie,

Przepraszam, że wyjechałem tak bez słowa, ale musiałem sobie wszystko przemyśleć. Proszę, spotkajmy się. Podaj miejsce i czas. Ja się dostosuję. Zależy mi, żebyśmy porozmawiali.

Na zawsze Twój,

Cris

            Łza spłynęła mi po policzku. Wsadziłam kwiatki do wody i postawiłam na komodzie w salonie. Wysłałam piłkarzowi wiadomość, żeby przyszedł do mnie po treningu. Udałam się do sypialni, gdzie spakowałam kilka rzeczy, które chłopak miał u mnie i ponownie zasiadłam przed telewizorem.

Cóż, czasem miłość po prostu nie wystarcza. Los się z nami bawi, rzucając coraz to nowsze kłody pod nogi i śmieje się, kiedy się potykamy i upadamy. A potem nie jesteśmy już nawet w stanie podnieść się z ziemi…

***

            Koło szesnastej przyszedł zapowiedziany gość. Zaprosiłam go do środka i poczęstowałam sokiem pomarańczowym. Usiadłam koło niego i zaczęłam:

- Chciałeś porozmawiać.

- Tak. – odstawił szklankę na stolik – Przepraszam za ten wyjazd. Nie powinienem był. Nie gniewaj się, proszę.

- Ty naprawdę myślisz, że jestem zła, bo pojechałeś z kumplami na Ibizę? – zaśmiałam się gardłowo.

- No… tak. A nie jesteś?

- Nie przez to, że wyjechałeś, tylko że nic mi nie powiedziałeś. Cholera, Cris! Mogłeś mi chociaż SMS’ a wysłać, żebym się nie denerwowała! Gdyby nie Gerard, umierałabym ze strachu o ciebie! – wydarłam się.

- Przepraszam. To wyszło tak spontanicznie – tłumaczył się.

- Mhm. I nie było tam zasięgu.

- No był…

- No właśnie. Ale stwierdziłeś, że nie ma potrzeby się odezwać. To twoja decyzja i ja ją szanuję.

- Meli, to nie tak. – dotknął mojego kolana, ale natychmiast zepchnęłam jego dłoń – Ja chciałem tylko sobie wszystko poukładać.

- I co? Poukładałeś? To świetnie, bo ja też.

- Doszedłem do wniosku, że nie chcę cię stracić. Kocham cię i nigdy nie przestanę, rozumiesz? – popatrzył na mnie, a ja odwróciłam wzrok, bo nie mogłam znieść bólu w jego oczach.

- Przy drzwiach leży torba z kilkoma twoimi rzeczami. Na stoliczku połóż klucze.

- Co? Ale jak to? Wyrzucasz mnie? – nie wierzył – Zrywasz ze mną?

- To była twoja decyzja. Pokazałeś jak poważnie traktujesz nasz związek – starłam spływającą po policzku łzę.

- Ale, Kochanie…

- Nie mów tak do mnie. Idź i daj mi spokój – podszedł do drzwi i złapał za klamkę.

- Chcę, żebyś wiedziała, że przedłużyłem kontrakt na dwa kolejne sezony. Zrobiłem to dla ciebie.

            I wyszedł. A ja osunęłam się po ścianie i rozryczałam jak głupia. Nie docierało do mnie, że właśnie straciłam faceta mojego życia. Nie przestałam go kochać – co to to nie. Ale tak chyba musiało być. Czy aby na pewno podjęłam słuszną decyzję w kwestii wyjazdu? Czy był sens pozostawać w stolicy Katalonii? Czy był sens żyć?

***

Już niedługo wszystko zacznie się wyjaśniać.

Tylko czy teraz już nie jest za późno, by poskładać to do kupy?

Jak myślicie? Piszcie. :)

Buziaki <3