Rozdział 4

            Punkt 13:00 znalazłam się przed wejściem do hotelu. Tam czekał już na mnie czarny Range Rover Evoque, a w nim przystojny brunet.

- Hej, Mel! – uradowany przytulił mnie – Ślicznie wyglądasz.

- Hej, Cris! – ucałowałam go delikatnie w policzek. Ach te jego oczy… - To dokąd mnie zabierasz? – uśmiechnęłam się promiennie i zapięłam pasy.

- Niespodzianka – powiedział tajemniczo i ruszył.

            Jechaliśmy jakieś pół godziny. Miasto nie było jeszcze mocno zatłoczone. Mijaliśmy różne budynki aż w końcu krajobraz nieco się uspokoił, zrobiło się ciszej. W oddali mienił się widok pięknego, lazurowego morza.

- Jesteśmy na miejscu. – powiedział, kiedy się zatrzymaliśmy w dość spokojnej dzielnicy nadmorskiej – Chodź – złapał mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę lokalu, a ja posłałam mu promienny uśmiech.

- Całkiem tu ładnie – stwierdziłam, oglądając dokładnie wnętrze.

- Cieszę się, że ci się podoba. To na co masz ochotę? – podał mi menu, ale ja go nie przyjęłam.

- Zdaję się na ciebie – obdarzył mnie przepięknym uśmiechem, a ja się delikatnie zarumieniłam.

            Danie wyglądało apetycznie. Wszystkie smaki ze sobą współgrały. Było to dzieło kompletne. Nigdy bym się nie spodziewała, że w takim niepozornym miejscu można zjeść coś tak wyśmienitego za tak niewiele. Po posiłku udaliśmy się na spacer. Nagle z zamyśleń wyrwał mnie głos mojego przyjaciela, bo chyba mogłam go już tak nazwać.

- Mel?

- Tak? – odwróciłam głowę w jego stronę, ale on wbił wzrok w piasek.

- Czy ty się mnie wstydzisz? – powiedział cichutko, a mnie zatkało.

- Co proszę? – nie no, nie wierzę – Czemu tak sądzisz?

- Bo niby wychodzimy gdzieś razem, dobrze się bawimy, mamy świetny kontakt, zapewniasz mnie, że będziemy go utrzymywać po twoim wyjeździe, ale cały czas zmyślasz coś twoim przyjaciołom. Nie mówisz im prawdy, z kim wychodzisz… - jego ton głosu wyrażał smutek. Cholera, tego się nie spodziewałam.

- Cris, przecież wiesz, że to nie tak. Nie wstydzę się ciebie i nie ma nic złego w naszych wyjściach. Ja po prostu znam moich przyjaciół i wiem, że są nadopiekuńczy. Andrew by się pewnie wkurzył, zrobił awanturę, nie pozwolił nigdzie samej iść, nakablował moim rodzicom i w efekcie popsuł nam wszystkim wakacje… - wyszłam przed niego, żeby się zatrzymał, popatrzyłam prosto w oczy i mocno przytuliłam. Boże, jak ja bezpiecznie się czułam w jego ramionach. W końcu dodałam – A poza tym Lara wie.

- Ok, rozumiem. Wiesz, jutro sobota. Masz jakieś plany? – zdecydowanie poprawił mu się już humor.

- Tak, jedziemy jutro zobaczyć Monserrat. A co?

- Nie, nic. Jutro jest mecz – wtrącił cichutko.

- No przecież wiem i będę ci z całego serca kibicować. A właśnie, jaki jest skład?

- Xavi, Ini, Lio, Ney, Dani, Ivan, Sandro, Bravo, Ter, Munir, Bartra, Piqué, Mascherano, Sergi, Montoya, Pedro, Busquets i ja.

- No to zapowiada się fascynujące starcie.

- Mam nadzieję, że ci się spodoba. A będziesz w ogóle oglądać?

- Nie wiem w jakim stanie i kiedy wrócimy z wyprawy, ale na pewno go sobie nie odpuszczę.

- Mam nadzieję. – zaśmialiśmy się – Odwiozę cię do hotelu, bo już po piątej, a ty jesteś umówiona z przyjaciółmi, tak?

- Zgadza się. Obiecałam im wyjście do klubu.

            Szybko się pożegnaliśmy, a ja popędziłam do hotelu, żeby się przebrać na imprezę. Postanowiłam wrzucić na siebie różową sukienkę w geometryczne wzory od Milly, a do tego szpilki od Louboutina. 

Poprawiłam makijaż, przejechałam szminką po ustach i udałam się razem z Larą na recepcję. Zapowiadał się nieźle zakrapiany wieczór, a nazajutrz dużo zwiedzania. No, a potem obiecany chłopakom już kilka miesięcy temu mecz FCB na Camp Nou. Już nie mogłam się doczekać aż zobaczę moich chłopców na murawie, tak na żywo…

- Wow. – powiedział „Gołota”, jak mnie ujrzał – Wyglądasz…wow.

- Coś mały macie zasób słownictwa na tym marketingu – zaśmiałam się z niego, a razem ze mną moi przyjaciele i w świetnych nastrojach ruszyliśmy do jednego z barcelońskich klubów.

            Impreza okazała się być strzałem w dziesiątkę. Klub nie był może jakiś wielki ani super ekskluzywny, ale przyjazna atmosfera, dobre drinki i muzyka robiły swoje. Szalałam na parkiecie z moimi przyjaciółmi w rytm najnowszych nut z całego świata, jak również hiszpańskich rytmów. Cosmopolitan, shoty, tańce, klub, Barcelona, lato, grono najbliższych mi osób. Jak określić to jednym słowem? IDEAŁ!!! Nawet kiedy chłopcy mieli już dość, ja i Larysa nie odpuszczałyśmy. Wariowałyśmy, darłyśmy się w niebogłosy, gdy z głośników sączyły się kolejne dźwięki „Spotlight” Shakiry, która swoją drogą, była jedną z naszych ulubionych nut.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

*******

Hejka, robaczki! :D

Miałam pojawić się z rozdziałem trochę później,

ale tak jakoś wyszło...

Mam nadzieję, że się ucieszycie. ;)

Cóż, wiem, że rozdział jest trochę krótki

i sama nie jestem z niego aż tak bardzo zadowolona,

ale czekam na Wasze opinie,

bo to w końcu one są tutaj najważniejsze.

Pokażcie, że jesteście

i że mam dla kogo pisać.

Buźka ;*