Rozdział 6

            O osiemnastej zaczęłyśmy się zbierać. Nie miałam zamiaru się jakoś zbytnio szykować. Przecież to mecz mojej ukochanej drużyny i uraziłabym jej honor jeśli założyłabym coś innego niż klubową koszulkę, do której dołożyłam krótkie spodenki i tenisówki. Nic więcej nie było mi potrzeba. W barwach Blaugrany czułam się kompletna.

            Mimo że mecz zaczynał się o 20:00, to my postanowiliśmy pojechać tam wcześniej, żeby uniknąć korków i długich kolejek przed wejściem. Ku mojemu zdziwieniu, udało nam się. A po wyjściu na trybuny… Od razu zrobiło mi się ciepło na sercu. Poczułam się, jak w domu. Nie ważne, że już tu byłam, kiedy zwiedzaliśmy stadion. Ale to było zupełnie coś innego. Za chwilę miał się rozpocząć mecz, a ja miałam to zobaczyć na żywo. To niesamowite przeżycie dla każdego kibica. Jednak moje emocje sięgnęły zenitu, gdy zabrzmiały pierwsze nuty „El Cant del Barça”. Ludzie podnieśli się i zaczęli wyśpiewywać kolejne wersy… A ja razem z nimi.

„Tot el camp,

és un clam,

Som la gent blaugrana,

tant se val d'on venim,

si del sud o del nord,

ara estem d'acord, estem d'acord,

una bandera ens agermana.

Blaugrana al vent,

un crit valent,

tenim un nom, el sap tothom,

BARÇA! BARÇA! BAAAARÇA!!!

Jugadors,

seguidors,

Tots units fem força,

són molts anys plens d'afanys,

són molts gols que hem cridat,

i s'ha demostrat, s'ha demostrat,

que mai ningú no ens podrà tòrcer.

Blaugrana al vent,

un crit valent,

tenim un nom, el sap tothom,

BARÇA! BARÇA! BAAAARÇA!!!”

            W końcu sędzia dał znak i mecz rozpoczął się na dobre. Wyjściowa jedenastka dobrze sobie radziła. Już po 5 minutach prowadziliśmy dzięki Neymarowi. Niestety 20 minut później stało się coś bardzo, ale to bardzo przykrego. Zdobywca pierwszej bramki został brutalnie sfaulowany przez defensywnego pomocnika drużyny przeciwnej. Do tego stopnia, że zawodnik z numerem 11 nie mógł podnieść się z murawy. Na te kilka minut na Camp Nou zapanowała totalna cisza. Kibice gospodarzy wstali z krzesełek i nerwowo trzymali się za głowy, chowali twarze w dłoniach. Powrót Brazylijczyka do dzisiejszej gry raczej nie wchodził w rachubę. I stało się.

Medycy znoszą  Złote Dziecko Brazylii na noszach. Do wejścia już się szykuje katalońska „20”. Arbiter wpuszcza go na boisko i wznawia spotkanie. Szybki Xavi już 120 sekund później zdobywa kolejnego gola dla Barçy. Nasza defensywa skutecznie odcina przeciwnika od swojego pola karnego. Zawodnicy są wściekli za ten umyślny faul, ale wyżywają się na piłce – nie chcą rzucać się komuś do gardeł, prowokować nieprzyjemnych sytuacji. Mają nadzieję, że Neyowi nic poważnego nie jest, a teraz muszą się skupić na wygranej.

            Pierwsza połowa kończy się 2:0. Piłkarze udają się do szatni, a z głośników wydobywają się dźwięki jednej z lepszych piosenek OneRepublic.

” I'll be your light, your match, your burning sun,

I'll be the bright in black that's makin’ you run.

And we'll feel alright, and we'll feel alright,

Cuz we'll work it out, yeah we'll work it out.

I'll be doing this, if you ever doubt,

Till the love runs out, 'till the love runs out...”

A ja i Lara, jakby na zawołanie wstajemy zgodnie z miejsc, zaczynamy śpiewać i poruszać się w rytm muzyki. Po prostu zachowujemy się jak zawsze. Delikatnie mówiąc: wariujemy. Nie obchodzi nas, co mogą sobie pomyśleć ludzie. Nawet nie zauważamy, kiedy zaczynają nas kręcić.

Cristian

            Byliśmy już wszyscy w szatni. Czekaliśmy na jakieś słowa Luisa, ale ten wszedł na luzie do pomieszczenia, był uśmiechnięty. Nigdy jeszcze tak nie wchodził w przerwie meczu.

- Chłopcy, no co ja mam wam powiedzieć? Jest ok, ale wiem, że potraficie lepiej. Najlepiej chyba będzie jak sami zobaczycie ludzi, dla których gramy.

            I jakby nigdy nic włączył nam telewizor. Na ekranie pojawił się widok trybun, na których szalała widownia. A ściślej – dwie piękne dziewczyny tańczyły i śpiewały. Brunetka i blondynka najwidoczniej świetnie się bawiły. Kiedy ta ubrana w klubową koszulkę odwróciła się do kamer, oniemiałem. Natychmiast zauważył to Dani.

- E, chłopie! – dźgnął mnie palcem w żebro – Ziemia do Tello! Co jest? – spojrzał na ekran – Co, zobaczyłeś piękne dziewczyny na trybunach i mowę ci odjęło? Swoją drogą, całkiem niezłe…

- Ja znam tę brunetkę – wypaliłem w końcu.

- Co?! Stary, tylko mi nie mów, że to twoja nowa dziewczyna.

- Nie. To moja przyjaciółka. Poznaliśmy się jakiś czas temu. Jest tu na wakacjach.

- I nie powiedziała ci, że będzie na stadionie?

- No właśnie nie. Ile jeszcze mamy czasu?

- Coś koło 7 minut chyba – poklepał mnie po ramieniu i poszedł się napić.

            Szybko złapałem za telefon i wysłałem jej SMS’ a.

„Ślicznie wyglądasz w naszej koszulce. :D Czemu nie powiedziałaś, że macie bilety na mecz?”

            Chwilę później otrzymałem odpowiedź.

„Powiedziałam przecież, że meczu sobie nie odpuszczę. Dobrze gracie. :D A skąd wiesz, jak wyglądam?”

„Bo trener postanowił nas zmotywować, pokazując, jak piękne mamy kibicki. Od razu cię poznałem. Gdzie siedzisz?”

            Przysłała mi numer swojego miejsca. Teraz już wiedziałem, gdzie w razie czego podbiec.

Melisa

- A ty do kogo tak smarujesz? – zapytała moja ciekawska towarzyszka – Zaraz zacznie się druga połowa!

- Cris nas zauważył. Pokazali im nas, jak tańczyłyśmy.

- Nie no, serio? To oni nigdy wesołych Polek nie widzieli? – zaśmiałyśmy się jednocześnie – Wiesz co? Prawie bym zapomniała – rzekła i wyciągnęła swój telefon.

- Serio?! Nie możesz sobie dzisiaj odpuścić?

- No coś ty? Jestem na Camp Nou na meczu FCB i mam nie zrobić sobie selfie z moją najlepszą psiapsiółką? I nie wstawić go na Insta? Jeszcze nie zwariowałam! No, uśmiech proszę.

            Cyknęła nam chyba z 10 różnych fotek i szczerze mówiąc, to gdyby nie fakt, że sędzia rozpoczyna drugą połowę meczu gwizdkiem, to ona by się chyba nie skapnęła, że już zaczęli grać.

            Nasi chłopcy widocznie stawiali na ofensywę. Cały czas próbowali się przedrzeć w pole karne przeciwnika, bo jego połowy boiska prawie w ogóle nie opuszczali – no może z jednym wyjątkiem jakim był Claudio, stojący w bramce. Budowali akcję za akcją. Długie podania, celne dośrodkowania.

I w końcu po dobrym podaniu Alvesa w 60 minucie Tello pakuje piłkę do bramki. Rozpędza się, biegnie wzdłuż boiska aż w pewnym momencie zatrzymuje się przed LATERAL c/ Maternitat, gdzie siedzimy, podskakuje z radością do góry i posyła całusa w moją stronę.

 Mnie i Larę zatkało. Nasi towarzysze ani nikt inny oczywiście się nie domyślili, że to było do mnie. W sumie ja też nie byłam do końca pewna.

            W dalszej części spotkania gracze Dumy Katalonii nie zwalniali tempa. Akcja za akcją, podanie za podaniem. Kiedy arbiter odgwizdał koniec meczu, wynik był jak najbardziej zadowalający – 8:0. Ludzie zaczęli się rozchodzić, a mój telefon zawibrował.

„Już się przebieram. Będę czekał na ciebie przy bocznym wyjściu. Przyjdziesz? :)”

- Wiecie co? Idźcie. Ja jeszcze spróbuję się dopchać do toalety, ok? – zagadałam do przyjaciół.

- W porządku. Będziemy na ciebie czekać przy parkingu – rzekł Luki.

- Pozdrów go – szepnęła mi na ucho Larysa. Przed nią niczego nie da się ukryć.

            Gdy odeszli, ja zaczęłam się kierować do wcześniej wyznaczonego miejsca. Przystojny brunet z torbą treningową na ramieniu już na mnie czekał.

- Hej! – rzuciłam mu się w ramiona – Cudowna bramka!

- Cześć. – cmoknął mnie w policzek – Tak się cieszę, że byłaś na trybunach! A zauważyłaś, dokąd pobiegłem? – zapytał z cwaniackim uśmieszkiem.

- Nie dało się nie zauważyć, wariacie – uśmiechnęłam się perliście.

- Ta bramka była dla ciebie. Masz pamiętać o niej i o mnie, jak już wrócisz do Polski.

- Będę. A teraz muszę już iść, bo czekają na mnie. No nie patrz tak na mnie!

- Miałem nadzieję, że może pójdziemy świętować zwycięstwo. Poznałabyś moich kumpli z drużyny… - zrobił minę zbitego psiaka.

- Może kiedy indziej. Dobrze wiesz, że wczoraj zabalowałam, dzisiaj zwiedzałam i jeszcze na meczu byłam. I nie ukrywam, że jestem zmęczona – delikatnie go przytuliłam.

- Ok.

- Nie gniewasz się na mnie? – wolałam się upewnić.

- Nie jeśli dasz się gdzieś wyciągnąć we wtorek.

- Ok. A czemu akurat we wtorek?

- Bo jutro rano lecę do Madrytu i wracam dopiero w poniedziałek wieczorem. Chcę trochę pobyć z moją córeczką, Carlotą.

- To miłej zabawy wam obojgu życzę. A teraz dobranoc – dałam mu buziaka w policzek i skierowałam w stronę parkingu.

- Dobranoc Melitta… - tym słowom towarzyszyło delikatne westchnięcie.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

***

No hej wszystkim :)

Rozdział miał się pojawić nazajutrz,

ale jako że jestem w świetnym humorze po koncercie charytatywnym,

to postanowiłam dodać go dzisiaj. :D

Pisałyście, że fajnie by było, jakby Cristian zadedykował Melisie gola.

I proszę bardzo - przejrzałyście mnie, hehe :p

Od razu piszę, że kolejny rozdział

będzie nieco krótszy, lecz mam nadzieję, że wcale nie będzie gorszy. ;)

Ostateczna opinia należy do Was.

Piszcie, co sądzicie. :)

To dla mnie naprawdę bardzo ważne.

W końcu weekend!! :D Trochę odpoczynku się przyda.

Może będzie okazja, żeby coś napisać?

Wiem, zabijecie mnie, ale mam już pomysł na kolejnego bloga. :p

No to ten... Do następnego, buźka ;**